Przyczyną wielkiego nieładu w duszy jest samolubstwo, błąd w życiu, z którego wykluwa się siedem głównych skutków egoizmu. Owe skutki to siedmiu grabarzy charakteru człowieka – pycha, chciwość, zazdrość, pożądliwość, gniew, łakomstwo, lenistwo. Przeciwko nim powinniśmy kierować naszą samoświadomość.

    Pycha to nadmierne podziwianie siebie. Na najwyższym poziomie jest stanowieniem własnych praw, własnych sądów, własnej moralności i własnego boga. We współczesnym świecie pycha ukrywa się pod ładniejszymi imionami: sukcesu oraz popularności. To przez nią współczesny mężczyzna pragnie, by podawano mu najlepszy alkohol, jego kobieta chce mieć najlepsze ubranie, a student drugiego roku nosi jak najstaranniej rozczochraną fryzurę – to objawy egoistycznej próżności, która napawa lękiem przed niezauważeniem. Krytyka, obgadywanie, oczernianie, kłótnie i niszczenie czyjejś dobrej opinii to występki egoizmu, a ich cel to wyniesienie jak najwyżej własnego ego po trupie czyjejś reputacji. I tak każde pognębienie czyjegoś ego staje się zarazem podbudowaniem własnego. Im ważniejszy czuje się egoista, tym bardziej się irytuje, gdy nie otrzymuje należnych mu hołdów. Ludzi, którzy mu pochlebiają, nazywa mędrcami, a tych, którzy go krytykują, potępia jako głupców.
    Pycha zawsze wydaje siedem owoców: przechwalanie się – zachwycanie się sobą samym; zamiłowanie do rozgłosu – schlebianie sobie; hipokryzję – udawanie kogoś, kimś się nie jest; twardogłowość – nieprzyjmowanie do wiadomości, że czyjaś opinia jest lepsza niż własna; nieprzychylność – niechęć do rezygnacji z własnej woli; kłótliwość – skłonność do sprzeczek kiedykolwiek ktoś zakwestionuje życzenia ego; nieposłuszeństwo – niechęć do podporządkowania własnego ego przełożonemu. Bardzo często zarozumialcy uznają za o wiele większy zysk uczynienie zadość ich pragnieniom niż samo otrzymanie tego, czego im wcześniej odmówiono. Wyżej od łupów cenią zwycięstwo. Dlatego właśnie nie zechcą przyjąć daru, którego nie ofiarowano im od razu, gdy tylko po raz pierwszy wyrazili pragnienie jego posiadania. Wolą raczej ukarać przyjaciela, który natychmiast im nie uległ, niż otrzymać przedmiot, którego ten wcześniej im odmówił. W sporze nie chcą poznać prawdy, a jedynie wyegzekwować potwierdzenie wysokiego mniemania o sobie.