Lenistwo jest chorobą woli, która skutkuje zaniedbywaniem obowiązków. W sferze fizycznej objawia się gnuśnością, ospałością, nieróbstwem, opieszałością, nonszalancją i obojętnością; w sferze duchowej zaś wstrętem do duchowości, letniością w modlitwie i lekceważeniem samodyscypliny. Lenistwo to grzech ludzi, którzy oglądają magazyny ilustrowane, ale nigdy nie czytają wydrukowanych w nich artykułów; czytają tylko powieści, ale nigdy rozprawy o filozofii życia. Lenistwo przebiera się za tolerancję i światłość umysłu, lecz nie ma dość energii intelektualnej, aby odkryć prawdę i podążać za nią. Niczego nie kocha, niczego nie nienawidzi, nie ma żadnej nadziei, niczego się nie boi. Żyje dalej, ponieważ nie widzi niczego, za co warto byłoby umrzeć. Rdzewieje raczej, niż się zużywa. Nie wykona ono żadnego polecenia pracodawcy w minutę po upływie czasu pracy. Im więcej lenistwa wśród nas, tym więcej obciążeń zrzucamy na państwo. Lenistwo jest egocentryczne. Właściwie jest próbą ucieczki przed społecznymi i duchowymi obowiązkami, której towarzyszy oczekiwanie, że ktoś inny o nie zadba. Człowiek leniwy to pasożyt – żąda, aby inni ludzie zaspokajali jego potrzeby i zarabiali na jego utrzymanie; domaga się specjalnych przywilejów, życząc sobie jeść chleb, na który nie zapracował.