Pożądliwość to nieuporządkowany pociąg do rozkoszy cielesnych. To prostytucja miłości, nadmierne rozszerzenie miłości własnej, w którym druga strona staje się projekcją ego, podczas gdy ulega złudzeniu, że jest kochana dla samej siebie. W prawdziwej miłości osoba kochana jest uważana za niezastąpioną i wyjątkową, pożądliwość natomiast wyklucza wszelkie osobiste względy i wybiera jedynie przeżycia zmysłowe. Ego błędnie oznacza pożądliwość współczesnymi etykietkami, udając, że ten grzech jest konieczny dla zdrowia, pełni życia albo do wyrażenia siebie.

            Pożądliwość przenosi centrum osobowości z ducha na ciało, z ego na „ja” fizyczne. W pewnych przypadkach jej nadmiar wynika z niespokojnego sumienia i z pragnienia ucieczki do innych przed samym sobą. Niekiedy zaś jest to przewrotne pragnienie, aby podporządkowując sobie innych, wywyższyć własne ego. Na późniejszym etapie życia lubieżnik odkrywa, że nie sposób uwolnić się od siebie ani na długo pogrążyć w bałwochwalstwie. Dusza wciąż wraca do wewnętrznego piekła. Pożądliwość oddziałuje na wolę – pojawiają się nienawiść do Boga i odrzucenie nieśmiertelności. Ekscesy cielesne wyczerpują ponadto źródło energii duchowej do tego stopnia, iż w końcu człowiek staje się niezdolny do spokojnego osądu w jakiejkolwiek innej dziedzinie

            Żadna inna namiętność nie doprowadza tak prędko do zniewolenia jak pożądliwość – tak jak nie ma innej, której nadużycie szybciej niszczyłoby moc intelektu i woli. Występki cielesne psują rozum czworako: poprzez psucie rozumienia, tak że człowiek staje się intelektualnie ślepy i niezdolny do ujrzenia prawdy; poprzez osłabienie roztropności i poczucia wartości, co skutkuje lekkomyślnością; poprzez wzmacnianie miłości własnej aż do bezmyślności; poprzez osłabienie woli aż po zanik zdolności podejmowania decyzji, tak że człowiek pada w końcu ofiarą niestałości charakteru.